17 Mei

Met een colonne camions vertrokken er 500 krijgsgevangenen. Er kwam schot in de zaak. De wagens waren net buiten of er kwam er een door de poort. Een Hollandse legerdokter vroeg ons of we wilden helpen afladen, in het vooruitzicht weer een paar sigaretten te verdienen sprong er een jongen op de wagen, ik zette me klaar om te helpen. Het achterzeil ging de hoogte in, ik stak mijn armen uit om iets van de lading aan te nemen en stond als door de bliksem getroffen, toen er een jonge vrouw voorzichtig in mijn armen gelegd werd. Toen ze haar arm om mijn hals legde, voelde ik de koude rillingen over mijn rug lopen. Ik stond met een van de bewijzen van de Deutsche Kultur" in mijn armen. Het was een meisje dat men ergens meer dood dan levend in een concentratiekamp gevonden had. Een paar andere jongens schoten ter hulp, want er waren nog een stuk of vijf van die sukkelaars. In een schuur van de kazerne werden ze ondergebracht. De dokter vroeg ons, of we de meisjes wilden verzorgen, en in de gaten houden tot ze weer verder vervoerd konden worden.
Vlug werden er balen stro uiteen getrokken, en van andere tochtschermen gemaakt om voor de meisjes een slaapplaats te maken. Engelse militairen kwamen ons helpen en brachten voedsel, melk, chocolade, dozen vlees, sigaretten en allerlei dingen waar de jodinnetjes, want dat bleken het te zijn, niets aan hadden. Van de dokter kregen we strenge voorschriften wat hun eten betrof uit de keuken zou dieet voeding gebracht worden en zelfs daarmee hadden de gevangenen soms last.
Ze konden haast geen voedsel verdragen, niet op hun benen staan, en lagen maar dankbaar te lachen tegen al die mannen die zich uitsloofden om maar iets te kunnen doen om het hun zo aangenaam mogelijk te maken, na al die ellende die ze beleefd hadden in kampen als Bergen-Belzen, Dachau en verschillende anderen.

De giften van de Britten werden in dank aanvaard en met hetgeen de meisjes niet mochten of konden eten wisten wij, hun verzorgers, wel raad. De ganse dag en volgende nacht bleven wij in de schuur om onze rol van verpleger verder te spelen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten