Ik heb een hele tijd in de betonploeg gestaan. We waren bezig de vloeren van de huizen te storten. Van de grote betonmolen lagen er rails naar de verschillende woningen en om een hoek van 90 graden te maken lagen er ronde schijven waar we de kipwagentjes op reden en draaiend de hoek omkonden. We hadden maar een BeIg (ik), verschillende Hollanders en een handvol Italiaanse geïnterneerden in de ploeg. Aan de molen werd onze deccaville -zo noemt men die karretjes- gevuld en met een paar mensen duwden we ze voort. Aan de hoeken mochten we onze wagonnetjes niet te ver duwen of het bolde de schijf af en moesten we de hele zwik optillen en er terug opzetten. Dat was geen pretje want alleen de kar was al loodzwaar en dan nog de beton.. Voor ons reden een paar Italianen, was het nu om ons te pesten, wie weet het. Ze duwden een paar maal hun kipkarretje te ver en kregen het zogezegd niet op de schijf getild. Ze deden gewoon geen moeite, met een paar man deden we dat dan voor hen.
Nu was er toch een gevangene zo stom om te grijnzen, terwijl wij dat helwerk deden. Eén van onze Groningers (Jan) kreeg het op zijn heupen en vertelde in zijn dialect dat het spelletje moest gedaan zijn of... en hij liet zijn hand zien, 't leek wel een kolenschop. De volgende rit, wij achter die plezante mannen met ons vrachtje en die rijden weer te ver.
Een van de Badoglio-mannen schiet in een lach terwijl hij ons bekijkt, Jan vliegt er naar toe en geeft hem met het plat van zijn hand een draai om zijn oren dat de Italiaan een stuk achteruit vloog en neer stortte. We dachten eerst dat hij K.O. lag maar hij krabbelde terug recht en begon aan het wagentje te tillen geholpen door zijn vrienden, zette het terug op de schijf en reden verder.
Geen enkel deccavilletje reden ze nog te ver.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten