Duikboten

Op de 2 hellingen van de werf lagen 2 duikboten achter elkaar, men was dus steeds aan vier schepen bezig. Ik geloof niet dat men bij ons de grootste maakte, maar buiten de ??nmansduikboten van 8m85, die op Howaldt niet te zien waren, waren de kleinste U-boten nog altijd 40,27 m. lang en hadden een bezetting van 25 man en bestemd voor de opleiding van de matrozen. De grotere schepen van 66,07 m. met 44 man en 75,53m. met 57 man werden gebouwd op de andere werven in Hamburg, zoals Blomenvass, waar de Bismarck te water gelaten werd, Finkenwerder, Stalke en Deutsche Werf (afmetingen uit Duikbootoorlog). De voorstevens van de onderste duikboten lagen bij hoogtij juist in het water, om te voorkomen dat men heel de helling moest langs lopen om aan de andere kant van de schepen te komen, was er een brug gebouwd. Bij een tewaterlating kon men een gedeelte van de hindernis wegnemen.
Tijdens zulke plechtigheid liet men oogluikend toe dat we gingen kijken, het grootste gedeelte van het werk viel stil op de werf
Met veel vlagvertoon werden de blokken los geslagen en ons eerste bootje gleed zachtjes naar beneden en dobberde als een eendje zodra zijn kiel helemaal nat was, er kwam een sleepboot aan te pas om hem voor de helling weg te slepen. Een reporter wou nu een foto maken van een U-boot die in het water gleed en kroop behangen met verschillende toestellen langs de dwarsliggers van de brug tot tegen het water klemde zich met armen en benen vast. Men sloeg de blokken van de bovenste boot los, die zette zich langzaam in beweging, maar als hij op de plaats kwam, waar de onderste gelegen had, gleed hij met de snelheid van een trein verder. Hij stoof het water in met zulke vaart dat hij een golf maakte meters hoog, het water vloog over de brug heen, het was een prachtig zicht, maar we zagen de fotograaf niet meer zitten. Als de Elbe weer wat kalmer geworden was, zagen we hem hangen aan de travers van de brug, een verzopen rat had er niks aan, het was jammer voor hem, zeker voor zijn toestellen, het leek een gedeelte van een klucht.
Al de jongens die stonden te kijken schaterden van het lachen en de brandweer van de werf die ook de rol van politie speelde, kwamen in actie en joeg ons weg, we moesten terug aan "die arbeit".
Men sleepte de schepen naar de bunker voor verdere afwerking en een paar weken later, vertrok het schip met vlag en wimpel, bemanning in houding op het dek en onder de tonen van de Duitse Brabanconne voeren ze de Elbe op naar de zee. Het leek of ze aan de monding van de stroom, door de vijand werden opgewacht. Sommige onderzee?rs kwamen dan terug zonder muziek en we konden aan de gaten in toren en romp, soms met een vernield kanon op het voordek, zien dat ze bezoek hadden gekregen van onze vrienden van de R.A.F. of de USAAF. Als we stonden te kijken, mochten we geen commentaar geven en zeker niet lachen of grinniken De Feuerwehr hield ons in de gaten, het moest dus bij een binnenpretje blijven. . . .lekker!