Toen het vast stond dat ik naar Duitsland moest, had ik een zakwoordenboekje gekocht, de eerste tijd in Hamburg kon ik het goed gebruiken. Als ge dan toch in een vreemd land verblijft, moet ge maar trachten de taal te leren, vond ik en voor iedere taal die ge kent, zijt ge een man waard. De eerste keer dat ik het boekje nodig had, was om een paar Fransen te helpen.Ze moesten een paar lakens gaan halen in het magazijn en vroegen me met hen mee te gaan, want ze spraken geen woord Duits. Ze wisten dat ik een Belg was en in Fritsenland was Belg = Tolk. Ik had gevonden dat laken, bettuch was, maar wist toen nog niet dat een 'u' als een 'oe' en een 'ь' als onze 'u' uitgesproken werd. De magazijnier verstond me dus eerst niet, maar als ik hun uitgelegd had waarvoor het moest dienen verbeterde hij zelf mijn uitspraak, eerste les. Toen hij me hoorde babbelen met de Fransozen, kwam hij tot de vaststelling dat ik een Belgier was. Voor de Duitsers en Fransen de mannen met een talenknobbel.Op weg naar de landungsbrucke waar we de boot namen naar de Howaldt, passeerden we een krantenkiosk of gazettekot. Ik had weer in mijn woordenboekje gekeken en vroeg dus "eine zeitung bitte" die vent gaf me toch de "Volkischer Beobachter" zeker. Dat was het partijblad van de nazi's, ik heb het later nooit meer gekocht, er waren fatsoenlijker gazetten. Bij de kapper had ik geen gelegenheid om in het boekje te kijken, ik vroeg hem mijn haar te snijden, hij antwoordde iets dat ik niet verstond en zei maar ja. Ik had het moeten weten, onze Figaro begon te knippen en te knippen en in de spiegel zag ik mijn mooie krullen verdwijnen als sneeuw voor de zon. Ik dacht dat hij zelfs zinnes was, mijn schedel te scheren.
Toen ik later terug naar het lager ging, begon ik na te denken wat hij nu eigenlijk gezegd had. Dan ging er een lichtje aan in mijn bovenkamer, hij had gevraagd "militair schnitt" en ik stommeling, was te rap geweest om ja te zeggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten