In de keldergang van Meir 1 hadden de controledokters, de Duitse natuurlijk, hun kabinet. We zaten een poosje te wachten, en ons Jetje werd onwel, de zenuwen of de vuile lucht in de gang want er zaten veel mannen te wachten. Ik sprak een Duitse verpleegster aan, die kwam kijken en liet mijn vrouw bij een dokter binnenstappen. Ik moest buiten blijven, goeie morgen... en ons Jetje sprak geen Duits. Dat wordt een ramp dacht ik, maar ja... ons vrouwtje had de bewijzen bij, ze was zoals we weten in gezegende toestand, zo noemt men dat dan. Een paar minuten later, de langste van mijn leven, komt ze buiten en stopt me een papier in de hand, met mijn vonnis dacht ik, terug Hamburg, maar nee, volgens dat bewijs, vond de dokter dat Ik beter bij haar kon blijven tot drie weken na de bevalling. Je moet het maar kunnen uitleggen he.Weer een paar weken langer thuis. We hadden elkaar zo hard nodig die tijd. Maar ja, schone liedjes duren niet lang. Ons dochtertje was drie weken oud en papa Horemans mocht terug naar de heimat, want zonder hem viel de Howaldt stil en kan Fritsenland de oorlog niet winnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten