Het eerste lager waar ik in Hamburg terecht kwam, was een van het D.A.F. (Duits Arbeids Front) en was gelegen in de oude stad niet ver van het station Dammtor tussen de Karolinnenstrasse en Bei dem Kirchhoven. De barakken waren opgetrokken tussen de beplanting van een vroeger kerkhof, volgens de hoogte van de bomen was het toch een hele tijd geleden. Spoken hebben we er nooit gezien, alhoewel het er soms spookte, dat was dan gewoonlijk 's nachts als de R.A.F. overkwam om de scheepswerven te bombarderen of enkel overvlogen, zorgden voor alarm en gewoon ergens anders gingen stukken maken. In de kamers stonden acht stapelbedden, twee hoog. Twee lange tafels en de nodige krukken om te zitten. Tussen de bedden, onze kasten om persoonlijke spullen in op te bergen. In 't midden van de kamer een grote kolenkachel, maar kolen kregen we sporadisch, we moesten dus veel brandstof organiseren. Recht over onze kamer was de wasbarak, met douchen en lavabo's, hier was sommige dagen warm water en we hadden dus vlug in de gaten waar de kolen lagen. Met mensen van Belliard en Mercantile was het dus een koud kunstje om de sleutel van de kolenbergplaats na te maken. Dwars door het lager liep een brede weg, aan een kant stonden de woonbarakken, aan de andere kant de Lagerverwaltung t.t.z. barakken, infirmerie, keuken en magazijn. Met de ziekenzaal maakte ik na een paar dagen al kennis met kapot gelopen voeten. Goed begonnen is half gewonnen, zegt men dan.
Om naar de scheepswerf Howaldtswerke te geraken moesten we eerst 15 minuten tot aan de Landungsbrukke gaan, waar we de boot namen tot aan het werk. Van 8/12/'42 tot 8/3/'43 verbleef ik hier. Ik kreeg drie dagen verlof omdat mijn vrouw ziek was, ons Jetje had me de nodige doktersbewijzen gestuurd. Drie dagen was veel te kort natuurlijk, men was anderhalve dag onderweg, Thuis aangekomen was het dus mijn eerste zorg, verlenging van verlof te krijgen. Dat moest uiteraard altijd gebeuren met de nodige papieren van een dokter of van de gemeente toen we naar Deurne verhuisde. Iedere keer een stempel op mijn verlofbrief met de duur van de verlenging, tot een dokter het genoeg vond met al die stempels en me buiten smeet. Ik wou die Pruis wel wurgen, we moesten dus wat anders proberen. Nu de grote middelen gebruiken, ik nam geen briefje van een dokter, geen verlofbrief, Ik nam gewoon dus Jetje mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten