NeugrabenNa die grote aanval op Hamburg, waren veel werklieden van Howaldt geteisterd, woningen vernield en alles kwijt. Om die mensen te helpen zouden er in Neugraben noodwoningen gebouwd worden. Door personeel te kort van de bouwfirma, moesten de werf en andere fabrieken arbeiders afstaan. Vader Horemans was er natuurlijk bij. Gelukkig, want Neugraben ligt zo ongeveer 15 km van Hamburg, dus veel veiliger, midden in de heide en bossen. Lager Falkenberg, lag naast de 70 meter hoge berg van die naam, en was voor de oorlog een kamp van de Rijks Arbeidersdienst.
Ik heb op de bouwplaats betonnen palen geplant, beton gestort, elektrieker gespeeld, ('t was geen succes) betonnen platen geplaatst, schoorsteen elementen gezet, metserdiender geweest en ten slotte was ik leerling metser.
Om die noodwoningen te bouwen werd er eerst een ring gestort in beton. Er waren gaten in voorzien om betonpalen in te plaatsen waar tussen platen kwamen die zo de buitenmuur vormden. Die palen werden vastgezet met houten spieën, dan werd het gat verder gevuld met lopende cement en later de keggen eruit gehaald en alles dicht gesmeerd. Het eerste wat men ons leerde was dus de buitenmuur plaatsen.
De Duitse meestergast zei tegen mij, we stonden er zeker met tien man, "du lange" ik had het aan mijn fles, ik moest een zak cement halen uit een keet een tiental meter verder. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, gingen er een paar kamergenoten mee, Cees, Arie en Bram.
Hoe draag je nu een zak met zen vieren.
Eenvoudig je breekt van een plank twee stukken van bijna een meter, legt ze naast elkaar en leg daar de zak op, we konden dus ieder een kant vastpakken. Herr Meyer de baas, kreeg bijna een appelflauwte toen hij ons zag komen met het lijk, begon te vloeken en te schelden en wij kregen onze eerste les in lelijke woorden van hem. Met een kop als een tomaat, nam hij ons mee naar de barak, om ons te tonen, hoe ge een zak cement moet dragen. Hij pakte een zak -zes hoog op de stapel- en draaide hem op zijn schouder, niet lettend op het stof dat overal tussen lag. Je moet namelijk weten dat er op iedere zak, of hij nu boven of in 't midden van de stapel ligt, pulver cement te vinden is. Onze baas hing dus aan één kant vol. Ja, zei Arie van die hoogte kan ik het ook, maar die daar en hij wees op een zak die op de grond lag. Vloekend pakte die stomme Pruis dat baaltje beet en weer verdween hij in een wolk pulver. Nu voelde ik me verplicht om ook een duit in het zakje te doen, en vroeg Meyer hoe ik dat moest doen. Woedend keek hij me aan en vroeg me waarom ik dat niet kon, en met een uitgestreken gezicht zei ik dat ik links was. Hij had die baaltjes namelijk op zijn rechterschouder geploft en geloof me of niet dat specimen van "das Herrenvolk" nam een zak van de stapel en sloeg hem op zijn linkerschouder. Dus beide oren vol cement. Wij stonden met vieren zowat in ons broek te doen en hadden de grootste moeite om ernstig te blijven. Die grote dikke Meyer begreep niet dat we gewoon met zijn voeten stonden te spelen. Toen we later in de kamer de andere jongens vertelden wat er gebeurd was, werd er hartelijk om gelachen. Aan die grap hebben we later nog veel plezier beleefd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten