Het gebeurde af en toe, dat er alarm gegeven werd, dan moesten we het werk stilleggen en gaan schuilen. Waar kunt ge dan beter kruipen dan tussen de struiken. Heel de baustelle lag in de heide en tussen de bossen, dus we moesten niet ver lopen. We lagen dan op onze rug naar de overtrekkende Amerikanen te kijken, want die kwamen overdag en de Engelsen 's nachts. Gehoord hadden we ze al een tijdje vroeger. Dat begon met een gegons in de verte, dat stilaan aanzwelde tot een zacht ritmisch gebrom en zwaarder en luider werd naar gelang ze dichter kwamen. Boven ons, begonnen we ze te tellen, een onbegonnen werk, ze vlogen met vijf of zes naast eikaar en dat duurde wel een kwartier, twintig minuten. Het was net een optocht, ze waren heer en meester in de lucht en hun wroem, wroem, wroem, wroem, stierf langzaam uit tot ze niet meer te zien en te horen waren.
We genoten ervan, want de vliegers waren bezig de Duitsers klein te krijgen en we waren zo ego?st, dat we niet dachten aan de mogelijke slachtoffers en de stukken, die ze zeker gingen maken.
Zoals ik zei, de Engelsen kwamen 's nachts, ze hadden dan ook minder verliezen dan de Amerikanen. De Britten waren zuinig op hun jongens, de Yanks namen het niet zo nauw, en namen nutteloze risico's,...volk genoeg?
Dus 's nachts de mannen van de King. We liepen dan naar een schuilkelder uitgegraven in de Falkenberg. Gewoonlijk vlogen de toestellen voorbij en kreeg Hamburg of een andere stad een veeg uit de pan. Neugraben was de moeite niet om aan te vallen, tot ze het toch eens vonden op de landkaart. Eens ze voorbij waren, stonden we voor de bunker naar de tientallen zoeklichten te kijken. Het was dan zo licht dat je gemakkelijk buiten een krant kon lezen. Ze zochten met hun stralen de hemel af en als ze een vliegtuig te pakken kregen, begon de Flak (luchtafweer geschut) met alle macht vuur en vlam te spuwen, dat horen en zien verging.
Het gebeurde dat de toestellen begeleid werden door Mustangs, dat waren de eerste jagers die een zo groot vliegbereik hadden en dus zo ver konden meekomen met de groten.
Een keer hoorden we een jager in duikvlucht, zijn gehuil zwol allengs aan tot het onderbroken werd door zijn boordgeschut en een zoeklicht stopte met over en weer zwaaien en bleef onbeweeglijk naar de lucht wij Zen. Hoogst waarschijnlijk is de bemanning van de schijnwerper toen gedood of op de vlucht gegaan.
Een hele tijd later werd plots het licht gedoofd. Er kwam op een nacht, we stonden weer voor de bunker te kijken, een brandend vliegtuig over, het was op weg naar huis. De vlammen waren in de pikdonkere nacht natuurlijk goed te zien. Traag vloog de vlieger richting Engeland, al de Flak in de buurt, en er stond heel wat, schoten zo veel ze konden. Volgens mij ging er een wagonlading munitie de lucht in. Tot opeens een flits en het licht was uit, door een granaat nog eens getroffen of door de brand aan boord ontploft.
Wie weet het, en wij stonden even stil mekaar aan te kijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten