Die avond was ik te gast bij de familie Schartmann, opa en oma Mathiesen en Frau Junge met haar dochtertje Elke waren ook aanwezig. Opa en oma waren sympathieke oudjes, Frau Junge echter een echte vreemdelingenhaatster. In haar ogen was er maar ??n soort mensen die naam waardig en dat waren de Duitsers. Al de anderen waren een noodzakelijke kwaal en bestonden alleen om de Duitse bevelen uit te voeren. Tussen haakjes na de oorlog kreeg ik van vader Schartmann een antwoord op een mijner brieven waarin hij schreef "Bei Frau Junge, da gehen die Englander ein und aus wie im Kino" van een aanpassing gesproken. We zaten gezellig te babbelen en te snoepen, moeder Schartmann had kuchen gebakken en ze kende er wat van.Dan was het zover, er werden geschenken uitgedeeld en niemand was mij vergeten, zelfs Frau Junge gaf me een paar sigaretten. Oma Mathiesen had voor mij een paar sokken gebreid en van Frau Schartmann kreeg ik een handdoek en een paar zakdoeken.We zaten nog wat te vertellen over koetjes en kalfjes, tot het onvermijdelijke gebeurde, ik begon aan mijn vrouw en dochtertje te denken ik voelde in mijn binnenste iets opwellen, ik werd jaloers op de Duitse vrienden: waarom zaten zij bij hun familie en ik niet, waren ze soms beter dan ik. Ze moeten aan mijn gezicht iets gemerkt hebben, ze bekeken me, maar vroegen niet wat er scheelde.
Ik voelde dat ik mijn tranen niet meer kon bedwingen, daarom stond ik op en ging naar buiten, daar barstte het eerst voor goed los, ik deed geen moeite om me in te houden en stond als een kleine jongen te snikken. Een tijdje later ging ik terug naar binnen wenste de aanwezigen een goede nacht en stapte op naar het lager.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten