We waren een met een paar jongens van de kamer in een cafe in Harburg, Kees had net en laars van minstens drie liter bier uitgedronken zonder ze op tafel te zetten en had dan natuurlijk in de WC alles nagemeten. Met veel lef.. maar zo bleek als een doek zat hij daarna bij ons op te scheppen dat hij dat nogal gedaan had. Ik vond het niks om mee te stoeffen en zat ongelovig naar zijn verhaal te luisteren. Er kwam een Belg binnen, die probeerde een pakje Gloria (goede tabak) te verkopen aan de waardin, die dat zaakje niet vertrouwde. Hij vroeg ons of er bij de ploeg een Belg was, die de vrouw zou kunnen overtuigen van de kwaliteit van de tabak. "Man," zei ik, "doe toch geen moeite en verkoop dat pakje aan mij en als je broodzegeltjes hebt wil ik die ook nog." Hij moest 's anderendaags verse broodmarken krijgen, maar als die eens een paar dagen te laat kwamen, kon bij zelf geen brood kopen twijfelde hij. Na wat over en weer gebabbel kon ik hem toch overtuigen en kocht van hem de Gloria en zegeltjes. Ik deed of ik de chef was van mijn kamergenoten en zei, "kom mannen we moeten verder". Ik wou zo snel mogelijk buiten zijn met de buit, want ik had heel goedkoop gekocht en dacht dadelijk krijgt die knul er spijt van en krijgen we gedonder. Op de straat vertelde ik de jongens waarom we zo rap moesten vertrekken en zei hen ook dat ze de tabak konden kopen, maar dat het brood voor mij was, en dat ik een paar wittebrood-bonnetjes wou trakteren in een cafetaria. Toen we in die zaak binnen kwamen, leek het of we niet heel welkom waren, maar we werden geduld.
De juffrouw die de bestelling kwam opnemen, bekeek me eens toen ik vijf koffie en koeken vroeg, voor één zegeltje van een pond. Wist ik veel hoeveel dat er zouden zijn, eerst bracht het meisje het drinken en dan kwam ze met een schotel koeken, mensen, ze moest ze met twee handen dragen, wijzelf keken eens ongelovig dat het er zoveel waren. Een paar verbruikers die wat verder zaten bekeken ons eens en schudden het hoofd. Wij bezagen elkaar lachend en vielen aan.
De berg lekkers smolt als sneeuw voor de zon, de stapel werd met de minuut kleiner en ik zag aan de jongens hun gezicht dat ze er deugd van hadden. Toen ik later afrekende verstond ik de dienster verkeerd en dacht dat ik haar een halve mark profijt gaf maar het was een tip van twee en halve mark. Ik begreep niet waarom ze me in mijn jas hielp, ik geloof zelfs dat ze met een borsteltje over mijn schouders ging. Buiten gekomen beginnen me die gasten te lachen, te brullen, ik keek ze verwonderd aan en dat verhoogde natuurlijk de pret nog meer. Eindelijk kreeg ik dan de uitleg en kon mee lachen, niet tegenstaande de grote tip stonden de jongens er toch op om de kosten broederlijk te delen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten