Begroeting.

Het moet daar ergens in de buurt geweest zijn dat we naar de oprukkende Engelsen gingen kijken. In het lager hoorden we dat Hamburg gecapituleerd had, en dat de Britten over de baan van Buxtehude naar Hamburg reden om de stad te gaan bezetten. Ze kwamen dus voorbij Neugraben en dat wilden we zien, we gingen door het bos naar een heuvel waar we van op die hoogte, de lager gelegen weg konden zien.
De versperringen door de Duitsers aangelegd, waren door hen zelf zover afgebroken dat de militaire colonne ongehinderd voorbij kon. Na een poosje wachten kwamen er een paar Engelse gepantserde voertuigen gevolgd door camions soldaten aangereden.
Met blijdschap in onze harten stonden we te kijken tot ??n van de "Tommy's" ons in de gaten kreeg, hij zal dat verdacht gevonden hebben en even later vlogen de kogels rond onze oren. Het was in ieder geval voor ons te dicht bij, dat was niet de begroeting die we verwacht hadden en als de bliksem zo snel poetsten we de plaat en verdwenen als hazen in het woud. We liepen zonder ??n keer te stoppen tot in het lager, waar we zwetend en hijgend op ons bed gingen liggen, om bij te komen van de onverwachte belevenis.
Eindelijk thuis.
Toen ik op 28 mei 1945 mijn vrouw en kindje in mijn armen kon nemen, mijn ouders kon begroeten en in de ouderlijk woning binnenstapte, was dat maar het begin van mijn thuiskomst. Mijn thuis was eigenlijk aan de overkant van de straat waar Jetje en ik op twee kamers woonden. Om met haar en ons kindje alleen te zijn moesten we dus nog wat geduld oefenen.

Jetje en Marie Louise Horemans